evi karıncalar istila etmişti. onları evimizden çıkarmamız gerekiyordu, zira kedi mamasına girişiyorlardı. annemin de karıncalara gıcık olduğunu gördüm. dedim "karınca yemi diye zehir yok mu fare yemi gibi, öldürsün onları." annem "var var" dedi. o anda bi kaç saniye bi sessizlik oldu, karıncalara daldık. anladım ki annem de benim gibi onların bu çalışkanlıklarına hayrandı. adamlar balkonun betonunu dele dele yollar yapmışlardı. insan böyle bi azme böyle bi iradeye karşı haklarını teslim etmek istiyordu. onları öldürmek içimizden gelmiyordu. yani hani böyle ekmege bulaşanları atarsın, masaya çıkanları silersin ama, zehirleyerek hepsini katletmek de gönül telimize dokunuyordu sanki.

karıncalar hala evimizde. onlara git demenin yollarını arıyorum. her gün bahçeye bir dilim ekmek atsam, evimizi terkederler mi ki diye düşünmeden edemiyorum . . .